یکی بود ... یکی نبود

خورشید از رختخوابش که گویی جایی پشت رشته کوه های شرق روستا پهن شده بود کنده می شد و آرام آرام بالا می آمد . همه جا ساکت بود ، همه جا به غیر از خانه ی رسول ...

 یک ساعتی می شد که بچه اش به دنیا آمده بود . سر از پا نمی شناخت . صدای قهقهه اش تا چند خانه آن طرف تر می رفت . عمو یحیی که سر و صدای رسول و سر خوشی کردن های منحصر به فردش کلافه اش کرده بود سرش را از پنجره ی اتاق ته حیاط بیرون آورد و بلند گفت : " آهاااای رسول ِ بچه ندیده ، چته دهات رو گذاشتی روی سرت ؟ هر کی ندونه فکر می کنه بچه ی تو اولین تخم و و ترکه ی آدمیزاد تو این حوالیه و قبل از تو اجاق کلهم اهالی روستا کور بوده ... به جای این سبک سری کردنا برو در خونه ی بی بی گلبانو و بیارش اینجا که وقت نماز صبح تو گوش بچه ات اذان بگه ، بدو پسره ی خل و چل ... "

سجاده ی بی بی خانم وسط اتاق پهن بود . قرآن هم کنار سجاده روی رحل باز بود ، اما بی بی خانم بر خلاف همیشه هنوز توی رختخوابش بود . همان لبخند شیرین همیشگی کنج لب هایش ماسیده بود و چشمانش خیره مانده بود به تابلوی " و ان یکاد " روی دیوار ، بدنش یخ کرده بود ...

حالا دیگر خورشید خودش را کاملا بالا کشیده بود اما هنوز همه جا ساکت بود . دیگر حتی صدای رسول هم شنیده نمی شد . هیچ صدایی نبود به غیر از صدای گریه های کودکانه ی طفلی که عجیب با دنیا غریبی می کرد ...